Św. Ludwik IX, król Francji, patron III Zakonu  (1214-1270).

Św. Ludwik IX był królem Francji, zasłynął jako dobry mąż i wzorowy ojciec. Jest patronem III Zakonu św. Franciszka Asyżu.

Ludwik urodził się w Poissy (Francja), odległym o 30 km od Paryża, w 1214 roku, jako drugi z synów króla Francji Ludwika VIII i Blanki Kastylijskiej. Matka była dla niego wzorem życia chrześcijańskiego. Po śmieci ojca, w 1226 r. kiedy miał 12 lat, został królem Francji i panował 44 lata. W 1234 r.  ożenił się z Małgorzatą, cnotliwą córką hrabiego Prowansji Rajmunda Berengera. Po dojściu do pełnoletniości przejął rządy, które przyniosły mu sławę jednego z najznamienitszych władców Francji. Jego panowanie wypadło w XIII wieku nazywanym „stuleciem Ludwika Świętego” lub „apogeum średniowiecza”.

Był wzorowym mężem i ojcem jedenaściorga dzieci. Codziennie brał udział w mszy św. Żył bardzo skromnie, z kapelanem odmawiał modlitwy zakonne, praktykował umartwienia. Dworzanie zarzucali mu, że jest bardziej "królem mnichów" niż władcą dla poddanych. Bił monety z napisem: Christus vincit, C hristus regnat, Christus imperat. Był członkiem III Zakonu św. Franciszka z Asyżu (1182-1226), a po śmierci stał się jego patronem. Pod królewskimi szatami nosił habit franciszkański. Ufundował wiele instytucji charytatywnych. Organizował dzieła miłosierdzia. Osobiście rozdawał ubogim jałmużnę, sam opatrywał chorych. Przez całe życie pamiętał słowa swej świętej matki: „Wolałabym widzieć cię umarłego, aniżeli żyjącego w grzechu”.

Ludwik IX doprowadził Francję do rozkwitu. Powołał parlament, zreformował administrację, sądownictwo oraz system monetarny. Wydał rozporządzenia przeciw lichwie. Był mecenasem sztuki. Historia oceniła go jako jednego z najlepszych władców Francji. Dwukrotnie uczestniczył w wyprawach krzyżowych, chcąc uwolnić Grób Chrystusa w Jerozolimie z rąk innowierców. Podczas swej pierwszej wyprawy, w czasie jednej z walk dostał się do niewoli, z której został wykupiony.

Zmarł na tyfus w czasie drugiej wyprawy krzyżowej, w pobliżu Tunisu, 25 sierpnia 1270 roku. Ciało jego sprowadzono do Francji i złożono w kościele św. Dionizego w Paryżu. Kanonizował go papież Bonifacy VIII w 1297 roku. W roku 1547 bulla papieża Pawła III oficjalnie uznała Ludwika Świętego za tercjarza franciszkańskiego, natomiast konwent tercjarzy, około roku 1550 stwierdził: „Ludwik przyłączył się do św. Franciszka, aby t

en pokierował jego krokami w myśl reguły pokutniczej”. W liturgii Kościół wspomina go 25 sierpnia. Kult św. Ludwika rozwinął się najpierw we Francji, później we Włoszech, a następnie w całym Kościele.

Korzystano:

Tadeusz Słotwiński OFM, Maksymilian Damian OFM, Święci franciszkańscy na każdy dzień,  Franciszkańskie Wydawnictwo św. Antoniego, Wrocław 2008,

O. Ludwik Kurowski OFM, w: Materiały formacyjne RN FZŚ, Święci Franciszkańskiego Zakonu Świeckich, Warszawa 2004

www.franciszkanie.pl

Opracowała tercjarka – M.P.